Nadat ik ein-de-lijk mijn allereerste betalende klant heb gevonden, wil ik de verdere samenwerking direct alweer beëindigen. Ik worstel er een hele dag mee. Is de Spaanse zon soms naar mijn bol gestegen?
Ik ben een jaar geleden als zelfstandig tekstschrijver aan de slag gegaan. Na precies nul opdrachten in mijn eerste maand, vertrek ik gedesillusioneerd op ‘workation’ naar Malaga.
Onbekend nummer belt
Terwijl ik in het gehuurde zolderappartement in Spanje mijn knopen tel, belt opeens vanuit het niets een onbekend nummer. Of ik tekstschrijver ben?
Ehh ja. Jazeker. JA!
Ik bedoel gewoon ja.
In een roes zeg ik op alles ja en zo heb ik mijn eerste opdracht te pakken.
Hoera, ik heb een klant
Alles is leuk. De opdrachtgever is een aardige man en de klus is interessant, een interview voor een magazine. Bovendien heeft hij, als het bevalt, meer opdrachten voor me.
Dat de overeengekomen geschatte tijdsduur en het tarief minder leuk zijn, frommel ik ergens achter in mijn hoofd weg. Enthousiast knutsel ik in Canva alvast mijn eerste factuur in elkaar.
Iedereen blij?
Nadat ik het verhaal heb opgestuurd, is iedereen blij: de geïnterviewde, mijn klant en ik. Nou ja … ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik de samenwerking op dit moment heus kan voortzetten.
- Ik heb voorlopig toch een bizar lege agenda
- Ik kan de artikelen mooi delen op mijn website en social media
- Ik verdien er een beetje geld mee (en dat is beter dan helemaal niets)
Ken je waarde
Opeens klinkt helder in mijn hoofd: NEE!
…
Lees de rest van het blog:
Dit blog schreef ik voor Tekstnet, de beroepsvereniging van tekstschrijvers. Lees al mijn blogs.
