Pelgrims stappen om uiteenlopende redenen uit hun ‘normale leven’ om naar Santiago de Compostella te wandelen. De één wil zich meer met de natuur verbonden voelen, terwijl de ander op zoek is naar een antwoord op een persoonlijke vraag. Wat de beweegredenen ook zijn, iedereen loopt met zijn rugzak dezelfde kant op.
Toch draait de Camino vaak niet zozeer om het bereiken van die eindbestemming. Dat merk ik ook nadat ik vanuit Porto vertrokken ben om de Camino Portugués te lopen. Als ik twee weken en ruim 240 kilometer later in Santiago arriveer, realiseer ik me dat tijdens deze tocht voor mij de inspirerende ontmoetingen en de verhalen over de liefde centraal hebben gestaan.
Voordat ik officieel als pelgrim op pad kan gaan, heb ik een pelgrimspaspoort (credencial) nodig, waarin ik onderweg stempels verzamel. Hiermee mag ik officieel in pelgrimsherbergen (albergues) slapen en kan ik de Compostela (getuigschrift) krijgen. Nadat ik de eerste stempel in de Sé-kathedraal in Porto heb bemachtigd, loop ik met de kust aan mijn linkerhand naar Vila do Conde. Vanuit dit kuststadje volg ik de gele pijlen op de centrale route en ga ik landinwaarts.
Tijdens de eerste kilometers op de Central-route raak ik aan de praat met de 61-jarige Marie uit Duitsland. Omdat ze voor het eerst alleen op reis is, is ze blij dat ze samen met mij wandelt. Als we langs een kilometerpaal lopen, legt ze snel een steentje uit haar tas bij de andere stenen bovenop de paal. Veel pelgrims doen dit om afscheid te nemen van een last of een zorg die ze hebben gedragen.
“Zo, ik voel me al een stuk lichter”, zegt ze zichtbaar opgelucht. Ze vertelt dat haar man twee jaar geleden is overleden, waarna ze zelf met vervroegd pensioen ging. “Het leven is kort en met minder geld red ik het ook”, verklaart ze haar besluit. Haar eerste solo-avontuur is deze pelgrimstocht. Een paar meter verderop zien we één wit wolkje in de lucht hangen. Het is een bijzonder gezicht. “Daar zit mijn man op”, zegt Marie beslist. “Hij moedigt me aan.”
Liefde is 60 kilometer lopen en haar spullen weggooien
Na een lange wandeldag richting Vitorino dos Piães ben ik blij dat er in de albergue een gezamenlijke pelgrimsmaaltijd wordt geserveerd.
Waar de één op de Camino afscheid neemt van een geliefde, vindt de ander juist een ‘Camino Love’. Tijdens het diner hang ik net als mijn tafelgenoten aan de lippen van Ernesto uit Panama en zijn lief Sofia uit Italië.
Sofia had eigenlijk andere vakantieplannen, maar besloot Ernesto na hun afscheid te gaan verrassen. Gedreven door verliefdheid wandelde ze in één ruk met een veel te zware rugzak maar liefst 60 kilometer door het Portugese platteland om weer bij hem te kunnen zijn. We kijken haar allemaal vol bewondering aan en vragen bijna tegelijk: “Hoe gaat het met je voeten?”
Lees hier de rest van het blog
Dit blog schreef ik voor het Wandel Magazine, voor de nieuwsgierige wandelaar.
